Dertig plus vijf

Het hoogtepunt van mijn jaar was zonder twijfel onze trouw in Denemarken. Ik ben nog altijd enorm blij dat we kozen om het officiële en ceremoniële enkel met ons tweeën te doen. Daardoor is het echt iets van ons geworden.

Enkele maanden later organiseerden we wel een uitgebreide lunch en petit comité. De mensen die we het liefst hebben waren aanwezig. Meer moet dat voor mij niet zijn.

Na onze trouw in Denemarken reden we door voor een roadtrip door Noorwegen. Voor mij was het de allereerste keer Noorwegen en zeker niet de laatste keer. Wij hebben in totaal drie weken kunnen genieten van het rondtrekken in een campervan.

Eén van de mooiste ervaringen uit mijn leven tot hiertoe. Ik heb er dan ook heel uitgebreid (part 1 - part 2 - part 3) over geschreven vorig jaar.

Wanderlust

Mijn 35ste levensjaar zette ik goed in met een citytrip naar Parijs. Wouter was nooit fan van Parijs, maar ik wist hem toch te overhalen met het plan dat we op verkenning zouden gaan in één enkel arrondissement, namelijk het 15de.

Ik heb echt genoten van die 36 uur in Parijs én ik heb Wouter kunnen overtuigen dat Parijs mooi kan zijn. Wat betekent dat we zeker nog teruggaan om een ander arrondissement van Parijs te ontdekken.

Niet veel later ging ik samen met Annelies op workation in Oostende. Toen bleek dat de wifi allesbehalve deftig was, was het wel even balen.

Uiteindelijk was het een geluk bij een ongeluk dat de wifi het niet geweldig deed. Ik zat in een fase waarin ik er moeite mee had om mijn mailbox te negeren tijdens het werk (en daarbuiten - oops) en zo goed als elke binnenkomende e-mail had ik bijna onmiddellijk gezien.

Een kampeertrip kan uiteraard niet ontbreken. Tijdens corona gingen we roadtrippen in Wallonië en werden we helemaal verliefd op de Gaumestreek. Voor Wouter zijn verjaardag trokken we opnieuw naar Chassepierre. Ons vriendje Senne ging ook mee - haha.

In augustus vierde ik 20 jaar vriendschap met Griet. We wonen al een hele tijd niet meer zo dicht bij elkaar, dus hebben we sinds enkele jaren de traditie dat Griet 24 uur komt logeren in Antwerpen.

Dit jaar was het eens geen 24 uur Antwerpen, wel 4 dagen Ibiza.

In oktober trokken we er ook nog eens op uit met mijn ouders. Mijn ouders zijn makkelijke mensen om mee op vakantie te gaan. Die hebben dezelfde "hobby's" als wij: kuieren en eten. Vooral niet te veel moeten.

We gingen met z'n vieren een verlengd weekend naar Venetië. Enkele maanden later ging ik ook nog eens samen met mijn mama op citytrip naar Lissabon.

In oktober vorig jaar ging ik ook nog voor het eerst mee met de Bike Challenge van het werk. Nu ja, niet dat ik fiets. Ik ging mee als ondersteuning. Je weet wel, de lunch vervoeren en de wielrenners aanmoedigen vanuit de auto. De sfeer naast het fietsen kon me uiteraard ook bekoren.

Tussen kerst en nieuw wandelden we voor de tweede keer de GR 5A kustroute. Gewoon. Omdat het kan.

Daarmee kom ik aan het einde van mijn overzicht van vakanties en tripjes. Elk jaar denk ik opnieuw: "goh, zo vaak ben ik nu ook niet op pad geweest". Maar eigenlijk toch wel een beetje, hé. Haha.

Ik geniet daar van. Ik heb dat nodig. Misschien is dat zelfs wel de rode draad in mijn leven.

Over doelen enzo

Ik ben een mens die altijd wel een doel heeft. Zo simpel is het. Op mijn 35 is dat niet ineens veranderd.

Zo wilde ik de 10 Miles van Antwerpen lopen. Ben ik niet in geslaagd.

Na de rustigere coronaperiode wilde ik blijven lezen. Check.

Ook de wandeluitstapjes die we ons eigen hebben gemaakt tijdens corona wilde ik blijven doen. Halve check. Om de één of andere reden zitten weken en weekends weer vol met allerlei activiteiten en gaan wandelen is er geen van. Echt blij word ik daar niet van.

En dan deze blog. Die ontstond omdat mijn 35ste levensjaar aanvoelde als een kantelmoment. Ik wilde deze blog gebruiken om gaandeweg te ontdekken waarom dat precies zo was.

Als er iets is wat ik het afgelopen jaar ontdekt heb, is dat ik een pak meer vrouwelijke energie heb dan ik ooit durfde wilde toegeven. Ik kom stilaan op een punt waarop ik dat begin te omarmen.

Ik maak geen kokhalzende gezichten meer wanneer ik het over fluffy stuff heb.

Ik vind het best oké om wat spiritualiteit toe te laten in mijn leven.

(Voor de mensen die me persoonlijk kennen en nu half in shock zijn; neen, ik ben hier niet ineens met stenen bezig ofzo. Dat zal ook niet snel gebeuren. Ik geef er wel wat mijn eigen invulling aan. You know me.)

Ik heb er weer van genoten om mijn jaaroverzicht te maken. Op een jaar tijd gebeurt toch heel wat meer dan ik me op het eerste moment kan herinneren. Ik zou iedereen aanraden om daar af en toe eens bij stil te staan.

Zeker die kleine en vaak waardevolle momenten verdwijnen snel uit je gedachten.