Het leven van een dertiger
De grootste fan van mijn schrijfsels is mijn vriendin Griet. Wanneer ik haar vertelde dat ik zou gaan bloggen tijdens mijn 35ste levensjaar kreeg ik prompt de vraag of er geen preview komt van mijn leven so far. Dat zou een levenswerk zijn, dus blik ik de komende weken terug op de laatste vijf jaar van mijn leven. Ik ben Griet nu al dankbaar voor die vraag, want ik heb er zelf van genoten om even stil te staan bij alle gebeurtenissen.
Mijn dertigste verjaardag
Op mijn verjaardag waren Wouter en ik nog maar net naar Berchem verhuisd nadat ik vijf jaar in Tienen had gewoond. Ik wilde al heel lang of in Brussel of in Antwerpen wonen, maar had ooit een huis gekocht in Tienen wegens betaalbaar. Tienen is nooit een plek geweest waar ik echt kon aarden en ik was ongelofelijk blij toen het huis eindelijk verkocht werd.
Zelf kon ik niet kiezen tussen Antwerpen en Brussel. Ik zat in Brussel op school en heb daar heel leuke herinneringen aan. Langs de andere kant woonde één van mijn beste vriendinnen sinds enkele jaren in Antwerpen en bracht ik hier al heel wat van mijn vrije tijd door.
Wouter mocht de knoop doorhakken, koos voor Antwerpen en zo werd het vieren van mijn dertigste verjaardag ineens ook de start van a new era.
Mijn dertigste verjaardag is er eentje waar ik ENORM naar heb uitgekeken. Je hebt al wat levenservaring en toch sta je nog maar aan het begin van je leven. In 2017 was er helemaal geen sprake van zoiets als corona en leefden we er allemaal op los. Ik ga dat op dat moment niet zo ervaren hebben, want het was het normale leven. We kenden geen leven pre- en post-corona. Het is nu, door er op terug te blikken, dat ik besef hoeveel geweldige momenten ik tijdens dat dertigste levensjaar heb mogen ervaren.
Er waren ongetwijfeld ook mindere momenten, maar gelukkig zijn die niet zo blijven hangen. Met uitzondering van eentje: dat jaar nam ik afscheid van een vriendschap. Die vriendin uit Antwerpen waarvan ik nu zo goed als om de hoek woonde en waar ik al bijna de helft van mijn leven bevriend mee was. Er knapte iets in onze vriendschap waardoor we een punt zetten achter onze relatie. Spoiler alert: er is toch nog een happy ending aan dat verhaal in 2021.
Als je mij kent, weet je dat ik in het algemeen positief ingesteld ben en vooral veel aandacht heb voor het mooie dat het leven te bieden heeft. Als je mij nog niet kent, zal je dat gaandeweg wel merken. Enfin, daar ga ik van uit. We gaan dus verder met enkele memorabele momenten van 2017 en 2018.
Minimalisme
2017 was het jaar waarin ik in aanraking kwam met minimalisme. Tijdens de verhuis naar Berchem had ik me al ontdaan van heel wat spullen. Op zich niet zo vreemd, want ik heb het nooit moeilijk gehad om spullen weg te doen. Eigenlijk kocht ik de jaren voorafgaand ook al niet veel spullen. Ik besefte toen al dat ik niet gelukkiger werd van het zoveelste keukenitem of decoratiestuk.
Behalve kleren. Als vrijgezel had ik de rare gewoonte ontwikkeld dat ik het makkelijker vond om nieuwe kleren te kopen dan de was bij te houden. YOLO, ofzoiets?
De Joy anno 2022 kan zich dit niet meer inbeelden, maar pakweg 9 jaar geleden zag ik er geen graten in. Ik zat toen in een heel andere fase van mijn leven. De wereld was nog niet woke. België althans niet. Of misschien wel, maar niet in mijn directe omgeving. Ik was toen druk bezig met het leven uit te dokteren (nu nog steeds) en dat reikte niet veel verder dan hetgeen 500+ vrienden op Facebook op me loslieten.
Mijn punt is dat er altijd een minimalist in mij zat zonder te weten wat minimalisme inhield. Nu kon ik er een naam op plakken. Ik had er een documentaire over gezien op Netflix en ik voelde me deel van iets groter. Overal kondigde ik aan dat ik een minimalist ben. Dat je mij voortaan vooral gelukkig kan maken met ervaringen en dingen die ik kan consumeren.
Wouter en ik pasten het onmiddellijk in de praktijk toe. We vervingen fysieke verjaardagscadeautjes door ervaringen. Geld dat we anders zouden uitgeven aan huishoudelijke of decoratieve elementen spendeerden we aan uitstapjes en reizen.
Die keuze zorgde voor enkele van de mooiste herinneringen tijdens mijn dertigste levensjaar. Zo gingen we op ballonvaart en dagtrippen in een Ford Mustang uit 1967. We bezochten brouwerijen, ontdekten Vlaanderen al wandelend, lieten ons verwennen op restaurant en gingen voor het eerst samen naar Tomorrowland.
Als ik nu terugkijk op 2017 is er niet één ding dat ik dat jaar gekocht heb waarvan ik nu nog kan zeggen: “Oh ja, weet je nog dat we dat gekocht hebben? Dat was echt leuk, hé?!” (behalve ons huis, maar daar kom ik nog op terug). Terwijl al die andere dingen nog perfect in mijn heugen gegrift staan.
Reizen
Wouter en ik leerden elkaar kennen tijdens de zomer van 2016. We leerden elkaar niet kennen via Tinder of een ander social network, wel via een gezamenlijke kennis. Ik heb niets tegen Tinder, helemaal niet. Het is gewoon een feit dat ik Wouter niet op die manier leerde kennen. We werden wel via Facebook geïntroduceerd, waarna we een tweetal weken hebben gechat. En toen bleek dat we na twee weken nog steeds iets te vertellen hadden, was het de moeite om eens in het echte leven af te spreken.
Ik had trouwens de allerleukste first date met Wouter. Tijdens onze eerste date gingen we samen mosselen eten aan zee, waarbij ik mezelf uitnodigde om met hem mee te rijden. Dat was best spannend. Als de date tegenvalt, moet je nog een terugrit van anderhalf uur samen overleven. Het spreekt voor zich dat het niet tegenviel.
Nadat we tijdens ons eerst liefdesjaar kortere tripjes hadden gemaakt naar de Champagnestreek, Parijs en Berlijn, was het tijd voor iets grotere reizen.
Oké, over die trip naar Berlijn valt nog wel iets te vertellen. We gingen voor een verlengd weekend met het vliegtuig naar Berlijn. Het was onze eerste vliegvakantie samen en ik hield er nogal mijn eigen manier van reizen met het vliegtuig op na. Voor mij is dat zoiets als ik-ga-op-reis-met-de-trein-en-ben-dus-net-op-tijd-om-mijn-trein-niet-te-missen. Misschien is het net niet zo erg, maar ik ben wel van het principe dat ik enkel handbagage meeneem en vond dat 40 minuten voor vertrek arriveren op de luchthaven ruim voldoende was. Vooral dat laatste deed het angstzweet uitbreken bij Wouter. Niet geheel onterecht, want wij misten bijna onze vlucht terug naar België.
We waren de laatste dag nog op ontdekking in Berlin Tempelhof en ik had de reistijd naar de luchthaven zwaar onderschat. Wouter had al een paar keer gezegd dat we best richting de luchthaven konden vertrekken, wat ik vrolijk wegwuifde. Wanneer we uiteindelijk op de metro zaten, leek het alsof we aan elke halte van de U-Bahn minutenlang stilstonden. We hadden nog letterlijk 20 minuten om onze vlucht te halen wanneer we aan onze halte uitstapten. We liepen de longen uit ons lijf en vonden niet onmiddellijk het juiste gebouw van vertrek. Toen we aan de gate kwamen bleek dat onze vlucht vertraging had opgelopen. Dat was ons grootste geluk, want anders hadden we een extra nacht in Berlijn moeten blijven. Ik heb Wouter toen plechtig moeten beloven dat we zoiets niet meer zouden doen, dus tegenwoordig ben ik mooi op tijd op de luchthaven.
Ik wilde heel graag terug naar Ibiza en overtuigde Wouter dat er meer te zien is dan Playa d’en Bossa. Wat ook effectief zo is. We huurden een scooter en cruiseden over het eiland. Ibiza blijft tot op vandaag één van mijn favoriete plekken om zon op te doen.
De leukste vakantie van dat jaar was onze roadtrip naar Kroatië. Het was al eind september wanneer we met de auto richting Kroatië vertrekken. Tot hiertoe was ik nog nooit zo ver op reis geweest met de auto en ik vond het meteen geweldig.
We startten helemaal in het noorden van Kroatië om vervolgens Plitvice Lakes te bezoeken. Omdat het al herfst was, was het er behoorlijk koud en mistig. De verrassing was groot wanneer we, meer naar het zuiden, opeens in de zomer belandden. Het ene moment reden we nog in de regen om het volgende moment op een zonnig terras in een bergdorp te zitten.
De rest van onze vakantie volgden we de kustlijn en hadden we prachtig weer. In tegenstelling tot het eten in het noorden, waar ze naar mijn mening nog geen kruiden hadden ontdekt, zijn de Italiaanse invloeden hier merkbaar. Ik heb er heerlijke pasta en vis gegeten.
We moeten nog altijd een keer terug naar Kroatië, en meer bepaald naar Istrië. Daar reden we enkel door wanneer we huiswaarts keerden. De omgeving was er zo mooi dat we nog altijd spijt hebben dat we dat niet op onze planning hadden gezet.
Wandellust
in Kroatië ontdekte ik samen met Wouter dat wandelen best leuk kon zijn. Als dertiger was het tijd om mezelf een gezondere levensstijl aan te meten. Je weet wel, gezonder eten en voldoende bewegen.
Dat wandelen beviel ons en we hadden het lumineuze idee om te trainen voor de Dodentocht van Bornem. Van zodra we terug in België waren volgden we een strak trainingsschema. We wandelden minstens twee keer per week.
Ik installeerde de Wandelknooppunten-app, zodat we tijdens het weekend iets verder van huis konden gaan. Kwestie van wat afwisseling van omgeving te hebben.
Ik weet nog goed de eerste keer dat we een wandeling van 10 kilometer zouden maken op verplaatsing. Dat was ergens in Vlaams-Brabant. Met heuvels. We misten zoveel bordjes met wandelknooppunten dat we uiteindelijk 13 kilometer wandelden in plaats van de voorziene 10. Toen voelde dat best pittig.
Gedurende de hele winter van 2017 bleven we trainen en uiteindelijk wandelden we vlot 35 kilometer. Om één of andere onduidelijke reden gaven we het wandelen op tijdens de lente. Ik vermoed door het mooie weer en het sociale leven dat daarmee gepaard ging.
Het leven als ondernemer
Eén van de belangrijkste mijlpalen was toen ik zelfstandige werd. Ik ben altijd al het ondernemende type geweest en sinds enkele jaren werd de goesting om mijn eigen ding te gaan doen alleen maar groter. Mijn eigen bedrijfje. Ik zette alle pros and cons tegenover elkaar en vroeg me af wat het ergste is dat kon gebeuren.
Conclusie: het ergste is dat ik over enige tijd zou inzien dat het zelfstandige leven toch niet aan mij besteed is en weer een job als loontrekkende moest gaan zoeken. Zó erg klinkt dat allemaal niet, vond ik.
Liever spijt van iets wat ik geprobeerd heb, dan spijt van hetgeen ik nooit heb kunnen ervaren.
Wouter heeft een heel belangrijke rol gespeeld in mijn beslissingsproces. Als alleenstaande met een af te betalen huis vond ik het een te groot risico om geen vast inkomen te hebben. Nu was ik niet meer alleen en had ik Wouter gevraagd of hij mijn financiële backup wou zijn tijdens mijn opstartperiode, én uiteraard alleen wanneer het echt nodig was. Mijn intentie is altijd geweest om daar geen gebruik van te moeten maken.
Wouter steunde mij volledig waardoor ik gesterkt was om het als ondernemer te gaan proberen. Ik kan zelfs met trots zeggen dat die financiële steun nooit nodig is geweest. Het feit dat het kon gaf me een bepaalde rust. Hierdoor kon ik me concentreren op het zoeken van klanten en opdrachten, en ontdekken wat ik wel en niet leuk vond. Het gaf me de luxe om me niet constant zorgen te moeten maken over geld.
Ik had dan wel beslist dat ik als ondernemer door het leven wilde gaan, maar wat ik wilde gaan ondernemen, wist ik allesbehalve. Classic Joy, zouden mijn vrienden zeggen.
De koffiebar
Mijn eerste project als zelfstandige had iets te maken met serendipiteit.
Ik zat met A’lies een koffietje te drinken op het terras van de Kornél, wanneer ik zie dat ze het pand tijdens de zomer verhuren. De Kornél is een bestaande koffiebar in Berchem en aangezien ze tijdens de zomer anderhalve maand zouden sluiten, zochten ze iemand om tijdelijk het pand aan te verhuren.
Dat gezegd zijnde, knoopte ik het gesprek aan met één van de uitbaatsters van Kornél en al snel kwamen we tot een akkoord dat ik de Kornél gedurende vijf weken zou openhouden onder de noemer Pop-Up Kornél &Joy. Als behoorlijk nieuwe inwoner van Berchem en startende ondernemer was dit een ideale gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen en mijn netwerk uit te breiden.
Het feit dat ik zelf geen zware investeringen moest doen (alle nodige machines en inrichting waren er al) en al sinds mijn achttiende als jobstudent en extra in de horeca werkte, waren alleen maar pluspunten.
Een eigen koffiebar! Dat was als een droom die in verwezenlijking ging. Ik heb in die periode veel geleerd over mezelf, en ik ben er geen euro rijker van geworden.
Ik was verwittigd dat de zomer een zeer rustige periode was en dat heb ik op bepaalde momenten ook gemerkt. Als je op een dag tijd een omzet draait van 60 euro heb je niet echt veel om over naar huis te schrijven. Daar was ik allemaal op voorbereid. Ik wilde het doen voor de ervaring, om mijn netwerk uit te breiden en om het reilen en zeilen van zo'n koffiebar beter te kunnen inschatten.
Maar wat heb ik me geamuseerd die maand!
Wie me kent, weet dat ik graag praat. En véél. Dat in combinatie met mijn nieuwsgierige aard, maakt dat ik enkele heel toffe mensen leerde kennen. Ik ben altijd benieuwd naar wat mensen doen in het leven, wat hen bezighoudt en waar ze willen geraken. Het was echt tof om sommige mensen op bijna dagelijkse basis te zien voor hun koffietje. Het gesprek van de vorige dag ging dan gewoon verder.
Creatieve generalist
Ik kan heel wat meer schrijven over de koffiebar en mijn ogen lichten nog steeds op wanneer ik het erover heb. Het blijft het beste eerste project dat ik mezelf kon wensen.
Intussen had ik dankzij Silvia ontdekt dat ik een creatieve generalist ben. Het eerste jaar als zelfstandige stortte ik me op verschillende en zeer uiteenlopende projecten. Elk project bracht me iets bij. Ik ontdekte wat ik graag deed en wat absoluut niet.
Onze eigen hoop bakstenen
Waar ik totaal geen rekening mee had gehouden, was dat ik samen met Wouter een huis zou kopen in 2017. We huurden nog maar een halfjaar in Berchem en waren helemaal niet op zoek. Bij één van mijn klanten passeerde een e-mail waarin één van de medewerkers zijn huis te koop aanbood. Ik zag de foto’s en was onmiddellijk gecharmeerd, waardoor ik voorstelde aan Wouter om eens te gaan kijken. Gewoon voor de fun.
Er was duidelijk werk aan het huis, maar niets dat niet kon wachten. Het huis op zich is niet groot en heeft een typisch stadstuintje. Dichtbij de autostrade gelegen, tramhalte op 100 meter van de deur en op wandelafstand van stad Antwerpen (als je er niet mee inzit om 5 kilometer te wandelen). We werden op slag verliefd.
Een dag na het huisbezoek deden we een bod. En dat bod werd aanvaard! Nochtans was het in die periode ook al niet makkelijk om een huis in het Antwerpse te vinden. Van vrienden hoorden we wel vaker dat ze weer geen geluk hadden in hun zoektocht, omdat er steeds kapers op de kust waren.
Ons geluk bestond erin dat het huis vlakbij het Kiel gelegen is. Duidelijk niet de hipsterbuurt waar menig op zoek naar is.
Een huis kopen stond dus niet op de planning. Ik had nog geen jaar eerder mijn huis in Tienen verkocht en we zaten goed in het huurappartement met tuin in Berchem. Hierdoor had ik totaal niet stilgestaan welke impact het zou hebben om als beginnende zelfstandige een eigendom te kopen.
Die was niet gering. Ik had sinds het begin van mijn carrière geen dag zonder werk gezeten, maar nu kon de bank enkel afgaan op mijn cijfers van het afgelopen kwartaal en mijn businessplan. Daar zat ik mooi met mijn net break-even cijfers van de pop-up koffiebar en wat losse projecten. Om nog maar te zwijgen over mijn businessplan. De bank had het duidelijk niet hoog op met mijn uitleg dat ik dan wel beslist had dat ik als ondernemer door het leven wilde gaan, maar allesbehalve wist wat ik wilde gaan ondernemen.
Resultaat: mijn financiële waarde werd geschat op 500 euro per maand. Ik had veel geluk met Wouter als goedverdiener en het feit dat de bankman een vriend van me is.
Je gaat me niet horen klagen. Het zijn dingen die ik wellicht had kunnen voorzien, maar dat is nu eenmaal niet mijn stijl. Misschien leer ik het ooit, misschien nooit. Bovendien hadden we slim gekocht en bedraagt onze maandelijkse aflossing van de hypotheek minder dan de huur van het appartement in Berchem.
Niet veel na onze verhuis naar Antwerpen 2 (ja, zo noemt dat hier dus) was het alweer tijd om mijn volgende verjaardag te vieren.
