Dertig plus één

De grootste fan van mijn schrijfsels is mijn vriendin Griet. Wanneer ik haar vertelde dat ik zou gaan bloggen tijdens mijn 35ste levensjaar kreeg ik prompt de vraag of er geen preview komt van mijn leven so far. Dat zou een levenswerk zijn, dus blik ik de komende weken terug op de laatste vijf jaar van mijn leven. Ik ben Griet nu al dankbaar voor die vraag, want ik heb er zelf van genoten om even stil te staan bij alle gebeurtenissen.

Dertig plus één

Een jaar vliegt voorbij en voor je het weet ben je 31. Ik moet tot de conclusie komen dat dezelfde thema's me nog steeds bezighielden, namelijk reizen, wandelen (inclusief een poging doen om een gezonde levensstijl te hanteren), het ondernemerschap en onze hoop stenen.

Mijn verjaardag werd gevierd met een trip naar de Costa Brava. Blanes om exact te zijn. Het jaar voordien maakte ik uitgebreid gebruik van Airbnb en werd ik grote fan van het platform. Deze keer wilde ik Secret Escapes uittesten. Voor het eerst in mijn leven ging ik voor een halfpension formule. En die eerste keer werd meteen ook de laatste keer.

Zo'n halfpension is niet aan mij besteed en dat heeft vooral met het eten te maken. Ik vind het niet leuk dat je drie keer per dag in het restaurant van het hotel zit, met telkens weer zo goed als hetzelfde aanbod. Gerechten waarvan ik de helft van de tijd niet kan uitmaken wat het juist is en die er absoluut niet aantrekkelijk uitzien, in combinatie met een ruim assortiment van gefrituurde etenswaren.

Ik ben niet de makkelijkste eter, I know. Gedurende twee dagen (= vier maaltijden) at ik patatas bravas met salade. Op dag drie kwam dan de conclusie dat zo'n halfpension niet aan mij besteed is en gingen we op restaurant.

Ik ga hier niemand proberen overtuigen om naar Blanes te gaan, want veel is er niet te zien. Mijn doel was een korte zonvakantie en in die opzet slaagden we. Terrasjes doen, lezen, sangria, ... even 100% nietsdoen.

Niet veel later trokken we naar New York. Dat stond echt al een eeuwigheid op mijn lijst.

Joy and the city?

Ik vrees dat ik te hoge verwachtingen van New York had. Iedereen die ik ken, en er al naartoe ging, was zot enthousiast. Zelf vond ik New York nogal meh.

Feit is wel dat we enkel op dag 1 mooi weer hadden en de rest van de week was het rotweer. Dat kan er vermoedelijk iets mee te maken hebben.

Ik denk dat we evenveel tijd voor televisie gespendeerd hebben als we dingen zijn gaan bezoeken. Ze hadden daar natuurlijk wel de nieuwste afleveringen van Silicon Valley.

Er zijn ook heel weinig horecagelegenheden met terrassen. Niet dat we hier gretig gebruik van hadden kunnen maken, maar toch. Je voelt ook de gejaagdheid van de mensen wanneer je daar rondloopt. Zelfs wanneer je iets gaat eten staat er een tijdslimiet op de gastvrijheid van een restaurant.

Het hoogtepunt van die vakantie was ongetwijfeld de terugvlucht met een Boeing 747. Om een reden die ik me niet meer kan herinneren werd onze vlucht aangepast waardoor we met een dubbeldekker naar huis konden vliegen. Dat ding heeft zelfs camera's waardoor je het opstijgen en de landing live kan volgen.

Zo. Cool.

London

Een stad die me wel kan bekoren, is Londen. Wouter was nog niet eerder in Londen geweest. Ik een tweetal keer. Het is een stad waar ik zo opnieuw naartoe zou gaan. Hoewel ik niet weet hoe vlot dat tegenwoordig gaat door de Brexit.

We gingen samen met mijn ouders een weekend naar deze wereldstad.

Wouter eerste kampeertrip

Toen ik Wouter leerde kennen in 2016 had hij nog nooit gekampeerd. Ik had wel al wat kampeerervaring. Niet dat ik ooit met mijn ouders naar een camping op vakantie ben geweest. Zo'n type ouders heb ik niet. Ik ging wel elk jaar op kamp en ook met de scouts waren het echte kampeeravonturen. Vanaf mijn zestiende mocht ik alleen op reis en zo ging ik al liftend met de rugzak en tent richting Frankrijk tijdens de zomer van 2003.

Wouter, die had dus nog nooit gekampeerd. Wél had hij een tent voor vier personen. Als je Wouter een beetje kent, zal het je niet verbazen dat hij volledig geëquipeerd was en toch nog nooit was gaan kamperen.

Je kan onmogelijk niet gaan kamperen als je al het materiaal voorhanden hebt, dus trokken we naar Normandië voor een eerste kampeertrip samen. Wouter werd op slag fan van kampeeruitjes en het werd zeker niet de laatste trip met de tent.

beLEVEN

Intussen ben ik een nog grotere aanhanger van het minimalisme - het lijkt wel alsof ik het over één of andere sekte heb - waardoor ik ook dat jaar weer voluit voor de beleving ga.

We zagen onder meer Trevor Noah optreden, gingen op vakantiebezoek bij mijn ouders in de Ardennen, zaten 's nachts op de 24 Hours of Spa, werden uitgenodigd voor de Belgian Truck Grand Prix op het circuit van Zolder, ik liet nog twee kleine tattoos zetten, ... Je maakt wat mee op een jaar tijd. Toch zijn er altijd dingen die net iets beter in het geheugen blijven hangen.

Het dagje zeilen met Jan is er zo één.

Ik ben gek op boten. Of het nu gaat over een overzetboot tijdens één van onze wandelingen, een toeristenbootje in Gent of de bananenboot in Center Parcs.

Dus wanneer Jan ons uitnodigde voor een zeilavontuur op het Veerse Meer was ik superblij. Ik leerde dat er geen koorden aanwezig zijn op een boot, kreeg een spoedcursus varen en mocht zelfs het roer overnemen.

Geringd

Een paar jaar eerder leerde mijn vriend Kristof de vrouw van zijn leven kennen tijdens een wereldreis in Azië en nu zouden ze gaan trouwen! De festiviteiten gebeurden in een niet-alledaagse volgorde, wat het nog leuker maakte.

Allereerst was er de burgerlijke trouw in Leuven in beperkte kring. Niet veel later volgde het vrijgezellenweekend in Düsseldorf. Het was een typisch mannenweekend: kleiduifschieten (moeilijk!), eten, drinken en feesten. Als one-of-the-guys was ik de enige vrouw tijdens het vrijgezellenweekend.

Niet dat dat een raar gegeven was. Ik ken Kristof al sinds ik 14 jaar ben en ik heb al zoveel leuke momenten met hem beleefd tijdens mijn leven.

Pas het jaar later zouden we met z'n allen naar Beiroet gaan voor het echte huwelijksfeest, waar Kristof en Suzane intussen wonen.

Sidenote: Suzane is van Libanese afkomst en ze kozen ervoor om samen in Beiroet te wonen.

Hoe tof het ook was om één van mijn beste vrienden te zien trouwen en daar deel van uit te maken, mijn eigen verloving was nog leuker!

Twee jaar na onze mosseldate aan zee gingen Wouter en ik terug naar Oostende. Het restaurant waar we in 2016 aten bestond intussen niet meer, maar voor de rest was het bijna een herbeleving van die eerste date. Op het einde van de dag vroeg Wouter mij ten huwelijk. Toch even gecheckt of hij absoluut zeker was voor ik ja zei - haha. Dat was gelukkig het geval.

Dan toch verbouwen

Intussen woonden we in ons eigen huis. Dat huis waar wel werk aan was, maar niets dat niet kon wachten. Tot het moment dat er via het dak water binnensijpelde na een goede stortbui en ik concludeerde dat de badkamer echt wel zijn beste tijd had gehad.

En dan begint het natuurlijk.

Misschien moeten we het dak vernieuwen en ineens isoleren? Maar als we het dak vernieuwen, moeten we de dakkoepels ook vervangen. Zouden we de buitenmuur ook niet isoleren? Maar ja, op termijn willen we die veranda weg doen. Dus als we de buitenmuren isoleren, kunnen we dat kot best ineens afbreken. Als we dat kot afbreken, gaan we wel een nieuw raam moeten plaatsen want dat is nog enkel glas. Er komt ook wel verschrikkelijk veel koude via de kelder naar binnen. Zouden we de houten vloer vervangen en isolatie voorzien? Ah wacht, die structuur in de keuken is niet meer goed. Zeg, als we dan toch bezig zijn, kunnen we de badkamer dan ineens renoveren? Ik voel me viezer na het douchen dan ervoor in die badkamer. Oh, en die voordeur. Al eens gezien hoeveel wind daar door komt?

Voor je het goed en wel beseft, zit je op een chemisch toilet in iets wat ooit een eetkamer was en heb je je abonnement bij Basic-Fit nog niet opgezegd omdat je er kan gaan douchen.

Markten

Met de aankoop van ons huis hadden we min of meer beslist dat we voor onbepaalde tijd in Antwerpen zouden blijven. Dus terwijl aannemer Bart ons huis verbouwde, gingen wij op ontdekking in Antwerpen.

Markten werd als snel mijn favoriete activiteit. Niets zo heerlijk als aperitieven en een kaaskroket eten in het zonnetje op de zaterdagmarkt in Antwerpen.

Ook Griet, jarenlange vriendin en buurmeisje, vergezelde ons dat jaar naar de markt. Nu ik in Antwerpen woonde en niet meer te pas en te onpas bij haar langsging, kwam zij 24 uur op visite in Antwerpen.

Nacht van de maan

In het jaar dat ik 30 werd, namen Wouter en ik onszelf voor om deel te nemen aan de Dodentocht in Bornem. Uiteindelijk wandelden we vlot 35 kilometer en tijdens de lente stopten we zonder echt duidelijke reden met wandelen. Het idee om de Dodentocht te wandelen zat nog steeds in mijn hoofd.

Dus toen ik de wandelmarathon Nacht van de Maan ontdekte, twijfelde ik niet lang en schreef ons in. Een nachtelijke wandeltocht van 42 kilometer leek ons op het lijf geschreven. Amper zeven kilometer meer dan we al eerder gepresteerd hadden. En de nacht wandelen tijdens de Dodentocht zou het zwaarst doorwegen, naar mijn gevoel. Ideaal dus om al eens te ervaren.

Vol enthousiasme stond ik aan de start. Ik had nog nooit meegedaan aan een sportevent en vond dat op zich al een prestatie van mezelf! Gedreven als we waren, vertrokken we met een vaart en negeerden we elke rustpost. Het moment dat we toch even halt hielden voor een soepje werd ons fataal. Geen van beiden geraakte nog uit de startblokken. Na 21 kilometer gaven we op en keerden we huiswaarts.

De teleurstelling was groot dat eerste moment. Achteraf besefte ik dat ik mezelf te veel druk oplegde om te presteren waar ik anders gewoon plezier haalde uit het wandelen zelf.

We schreven ons uiteindelijk niet in voor de Dodentocht en ik nam me voor om wandelen gewoon als een leuke activiteit te beschouwen. Zonder dat er een wedstrijdgegeven aan moet vastzitten.

The Campus

Ook het leven als zelfstandige beviel me nog steeds enorm. Ik was goed op weg met verschillende projecten en één daarvan gaf me net iets meer uitdaging en voldoening dan de andere projecten. Ik was als consultant één dag per week aan de slag bij Oak3 Academy. Wanneer ze mij vroegen om vier dagen per week voor hen te werken, moest ik daar niet heel erg lang over nadenken. Het werk beviel me, de collega's waren fijn en ik maakte kennis met Cronos.

Eind 2018 gaf de toenmalige coördinator van Oak3 Academy te kennen dat ze voor een nieuwe uitdaging had gekozen. Ik kreeg de kans om het roer over te nemen. Begin 2019 kreeg Oak3 Academy een nieuwe naam en startte ik met een schone lei aan mijn verhaal bij The Campus.

Ik mocht ineens een heel bedrijf uitbouwen, werd verantwoordelijk voor medewerkers en voelde me op en top ondernemer.