Dertig plus twee

De grootste fan van mijn schrijfsels is mijn vriendin Griet. Wanneer ik haar vertelde dat ik zou gaan bloggen tijdens mijn 35ste levensjaar kreeg ik prompt de vraag of er geen preview komt van mijn leven so far. Dat zou een levenswerk zijn, dus blik ik de komende weken terug op de laatste vijf jaar van mijn leven. Ik ben Griet nu al dankbaar voor die vraag, want ik heb er zelf van genoten om even stil te staan bij alle gebeurtenissen.

Dertig plus twee

Intussen is het april 2019 en gaat er heel wat van mijn aandacht en tijd naar The Campus. We zijn vier maanden ver sinds de opstart van The Campus en ik wierf intussen mijn eerste medewerker aan. Ik ben vastberaden om er een succes van te maken. We halen de eerste grote klanten binnen en werken hard aan onze trainer community. Ik doe aanpassingen aan ons aanbod en manier van werken. Ik hak knopen door die impact hebben op onze overhead. Ik maak goede beslissingen, maar ook minder goede beslissingen. Keuzes die ik anno 2022 niet meer zou maken. Ik leer veel en snel.

Ondernemen zit in mijn DNA. Ik heb er nooit over getwijfeld dat ik op een bepaald moment zelfstandige zou worden.

Maar ik ben ook een einzelgänger.

Het is één ding om zelfstandige te zijn. Een bedrijf succesvol maken, runnen, doen groeien, écht entrepreneurship, ... dat is nog iets anders. Dat doe je niet alleen. Dat doe je door een goed netwerk uit te bouwen en je te laten omringen door goede mensen.

Dus wanneer mijn eerste medewerker van start gaat, word ik geconfronteerd met het feit dat ik vanaf dan ook een verantwoordelijkheid als leidinggevende heb.

Ik had voordien niet nagedacht over wat voor leidinggevende ik wilde zijn. Bij vorige werkgevers kreeg ik complimenten van collega’s over mijn true leadership skills en ik genoot er altijd van wanneer ik collega’s kon helpen zodat zij het beste van zichzelf konden laten zien. Ik deed die dingen zonder veel bij na te denken of stil te staan.

Nu ik leidinggevende was, vond ik het wel belangrijk om me er bewust van te zijn wat voor leidinggevende ik wilde zijn. Aanvankelijk had ik er wat schrik voor. Schrik dat ik het niet goed zou doen, dat ik zou teleurstellen. Hoe meer ik ermee bezig was, hoe meer ik ontdekte dat ik enorm veel plezier haal uit het leiding geven. Ik wil nog altijd het beste in mensen naar boven halen, net zoals bij mijn oud-collega’s, maar daarnaast heb ik ook de verantwoordelijkheid dat The Campus het goed doet.

Eind 2019 jaar is het resultaat zichtbaar van een jaar hard werken. We hebben een eerste succesvol jaar achter de rug en vol goede moed springen we 2020 in. Nog geen drie maand later maken we kennis met corona en zitten we in lockdown. Onze hele business valt stil.

Maar voor ik je meer vertel over die coronaperiode, blik ik eerst terug op mijn 32ste levensjaar. Toen er nog geen sprake was van corona.

Ik werk graag en veel (en hard), maar er zal altijd voldoende tijd en ruimte zijn om plezier te maken. En plezier maken deed ik ook samen met mijn medewerker en onze trainers.

Zo gingen we samen met onze partners naar Winter Efteling en dineren met overnachting bij Dinner On The Lake in Maasmechelen. We organiseerden trainer events om onze community te versterken en bepaalden samen met onze trainers de smaak van ons eigen The Campus bier.

We volgden samen een korte zomeropleiding over hoe je video kan inzetten voor je bedrijf. En tussendoor waren er nog de regelmatige drinks en etentjes.

Work in progress

Ik probeer ook elk jaar minstens één opleiding voor mezelf te voorzien. In 2019 was dat in de vorm van de Work in Progress tour, georganiseerd door Nexxworks. Vier dagen lang bezochten we met een 7-tal personen verschillende innovatieve bedrijven in Silicon Valley. Onze host was niemand minder dan Peter Hinssen. Dat was zo’n inspirerende trip en nadien genoot ik nog enkele dagen van San Francisco op mijn eentje.

Wanderlust

Ook tijdens mijn 32ste levensjaar genoot ik van heel wat tripjes in binnen- en buitenland.

Een jaar eerder vierden we Kristof en Suzane hun burgerlijke trouw in Leuven en dit jaar was het tijd voor het echte werk. Hun trouwfeest vond plaats in een sprookjeskasteelachtig hotel in Beiroet. Het was echt af. Naast 2 fotografen was er zelfs een dronepiloot aanwezig. Ik wil maar zeggen...

Zelf verbleven we nog geen 48 uur in Libanon. We vlogen de avond voor de trouw van Cyprus naar Libanon, wat maar een vlucht van 25 minuten is.

Ik heb nog nooit een stewardess zich zo zien haasten met haar karretje om iedereen bediend te krijgen op die korte tijd. Zeker aangezien de passagier naast mij het nodig vond om twee parfums te kopen - haha.

We vierden de trouw en dezelfde nacht werden we alweer opgepikt om onze vlucht naar huis te halen.

De tien dagen voorafgaand aan de trouw spendeerden we in het Griekse gedeelte op Cyprus. We huurden een auto en bezochten onder meer Limassol, Paphos en Protaras.

Ik werd instant verliefd op Cyprus. Het eten is daar heerlijk, het weer is geweldig en de Cyprioten zijn ongelofelijk sympathiek!

Op een bepaald moment waren we onderweg gestopt om snel te lunchen. Op een baan dat je hier zou kunnen vergelijken met een steenweg. De eigenaar hoorde dat we Nederlands praten en haalde zelf zijn beste Nederlands naar boven. Hij had verschillende jaren voor Nederlanders gewerkt. Die man was zo vrolijk en sympathiek.

Niet veel later stonden we in zijn keuken waar hij ons toonde hoe ze hun koffie bereiden. Van zoiets word ik echt gelukkig.

Lage landen

Nadat we het jaar voordien onze gezamenlijke liefde voor kamperen hadden ontdekt, trokken we naar Nederland voor een nieuw kampeeravontuur.

Het verblijf op de Nederlandse camping is tot op vandaag mijn minst favoriete. Het was een grote camping met overdekt zwembad en een heuse kids club. Die laatste lag helaas niet zo ver van onze staanplaats, waardoor we steeds op de hoogte waren van de activiteiten van de dag die vol enthousiasme door de megafoon aangekondigd werden. Om nog maar te zwijgen over het liedje van de kids club dat vrolijk werd gezongen bij de start en aan het einde van een activiteit, en soms spontaan tussendoor. Gewoon omdat het kan. Ik hoor het deuntje soms nog op totaal random momenten.

Voeg daar onze Britse overburen aan toe die van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat ruzie maakten. De man bracht een groot deel van zijn dag door op een stoeltje voor zijn caravan, gekleed in een short en marcelleke, met een groot blik bier in de hand. Sommige uren van de dag ging zijn vrouw op stap. Als ze samen waren, beleefden ze duidelijk veel plezier aan het roepen op elkaar. Niet alleen wanneer ze samen buiten zaten. Ook wanneer zij in de caravan zat en hij buiten op zijn stoeltje ging het geroep verder. Laat dat een voordeel zijn van de flinterdunne caravanmuurtjes: ruzies moeten niet on hold gezet worden. Zo konden we 's avonds, nadat ze zich teruggetrokken hadden in de caravan, ook makkelijk blijven volgen. Mocht het een onbegrijpbare taal voor me geweest zijn, zou ik gedacht hebben dat het hun normale manier van communiceren was.

Kamperen in Nederland staat voorlopig dus niet meer op de wenslijst. Het hele gegeven op zich had wel iets amusants en die camping is voor gezinnen met kinderen ongetwijfeld een paradijs, maar ik zoek bij voorkeur net iets andere oorden op.

Gelukkig maakte het weekendje Zeeland veel goed en hebben we Nederland niet helemaal afgeschreven.

We gingen zelfs een derde keer naar Nederland dat jaar voor het Amsterdam Light Festival.

La douce France

Mijn ouders zijn het type mensen die vaak mensen uitnodigen om mee op vakantie te gaan. Gelukkig krijg ik altijd voorrang, waardoor we deze keer mee mochten naar het zuiden van Frankrijk.

Het is ook behoorlijk makkelijk om met mijn ouders op vakantie te gaan. Ze leven op hetzelfde ritme als wij. Geen vakantie waar de dagen van 's ochtends tot 's avonds volgepland staan met allerlei activiteiten. Wel op het gemak wakker worden en kijken wat de dag brengt. Zo ga ik graag op vakantie.

Oh-oh-oooh Paradisio

Ik was nog nooit in Pairi Daiza geweest. Ook al onderging het park zijn naamsverandering al in 2010 blijft dat deuntje in mijn hoofd hangen.

Dat park is echt de moeite! Het is de Tomorrowland onder de dierenparken.

24 uur Griet

Griet kwam voor het tweede jaar op rij voor 24 uur naar Antwerpen. Vanaf nu was het officieel een traditie. Ik kan niet zeggen dat wij echt zotte dingen doen wanneer ze op visite komt, maar het is leuk om samen tijd door te brengen.

Deze keer hadden we een duo-gelaatsverzorging en lichaamsmassage geboekt. Ik weet niet hoe we daar beland zijn (enfin, ik weet het wel aangezien ik de persoon ben die het boekte), maar het was een gekke plaats.

Ik denk dat ze daar ongeveer een kilogram aan crèmes op mijn gezicht gesmeerd hebben en had niet het gevoel dat mijn huid nadien echt zuiverder was.

Wanneer Griet en ik een selfie wilden trekken, stelden ze spontaan voor dat zij een foto van ons zouden nemen. Het duurde een eeuwigheid alvorens ze de foto's getrokken hadden. Doordat ze onze ogen afgedekt hadden met watjes zagen we pas nadien het resultaat. Ze hadden naast elk van ons een roos neergelegd, het licht gedimd en zo foto's getrokken. Het leek alsof ik toeschouwer was van mijn eigen wake.

Disclaimer: foto's zijn niet beschikbaar op aanvraag.

Als extra hadden ze op het einde een lunch van het huis voorzien. Hiervoor moesten we naast elkaar aan een tafel in de gang gaan zitten. Ik dacht echt even dat we in één of ander lachprogramma terechtgekomen waren.

Alle gekheid op een stokje. Die mensen waren enorm gemotiveerd en betrokken, én ze hebben ons een leuke namiddag bezorgd. Dus geen slechte reclame.

Zien werken, doet werken

En dan waren er nog de verbouwingen. Binnen was zo goed als alles in orde. Hoewel mensen die in 2022 op visite geweest zijn wellicht het tegendeel durven beweren (wij hebben nog altijd geen badkamerdeur omdat ik niet kan beslissen).

Een deel van de ramen en het dak waren intussen vernieuwd. En dan was het wachten geblazen op de dakwerker die zou terugkomen voor de isolatie en bekleding van de achtergevel.

Na veel moeite hebben we de man terug kunnen opsporen en heeft hij zijn opdracht afgewerkt. Met het resultaat zijn we heel tevreden, over de communicatie en planning iets minder.

Zien werken, doet werken.

Er moet een grond van waarheid in zitten, want Wouter kreeg spontaan zin om zelf de voortuin onder handen te nemen. Cliff, de West-Vlaamse Roger, was vrijwilliger van dienst en kwam helpen.

De volledige afwerking, inclusief beplanting, gebeurde toen ik 33 was.