Parijs, het 15de arrondissement
Wanneer ik populaire bezienswaardigheden bezoek, ben ik vaak teleurgesteld. Ze voldoen zelden aan mijn verwachtingen of de beelden die je ervan online kunt terugvinden.
Op die beelden lijken de weersomstandigheden altijd perfect te zijn, loopt er precies nooit een kat in de weg voor dat perfecte shot of zijn ze vanuit zodanige hoek getrokken dat je het zelf nooit kan evenaren. Dat is de reden dat ik die bezienswaardigheden tegenwoordig vaak links laat liggen.
Wat niet maakt dat ik het vroeger niet deed. Ik heb ook ooit onder de Eiffeltoren naar boven staan staren, me afvragend wat ik daar tussen die mensenmassa stond te doen.
Begrijp me niet verkeerd, want ik word ongelofelijk blij wanneer ik opeens de Eiffeltoren zie verschijnen in mijn gezichtsveld. Maar ik heb datzelfde gevoel wanneer ik het Atomium zie, haha.
Dus toen we een weekend naar Parijs trokken, gingen we bewust niet naar de Eiffeltoren of andere trekpleisters. Dat was één van de belangrijke redenen dat ik Wouter nog eens zover kreeg om naar Parijs te gaan.
In zijn beleving is Parijs een vuile en onaangename stad. Dat komt doordat hij er enkele keren naartoe moest voor zijn werk en er in een ongezellig deel van de stad verbleef. De andere keer stond hij daar samen met mij onder de Eiffeltoren naar boven te staren.
Ik daarentegen vind Parijs een mooie stad. Intussen ging ik er al enkele keren naartoe en niet omdat ik vind dat het per se een romantische stad is, wel omdat ik van de sfeer houd. Dat heb ik met veel Europese steden.
Ik wist Wouter toch te overhalen met het plan dat we op verkenning zouden gaan in één enkel arrondissement, namelijk het 15de. Het 15de is het meest bevolkte arrondissement van Parijs en voornamelijk een residentiële buurt. De perfecte uitvalsbasis om het echte Parijse leven op te snuiven.
Ik zou mezelf niet zijn als ik geen lijstje had met enkele plekken die ik zeker bezocht wou hebben. Een volle dagplanning is niet aan mij besteed, maar doelloos rondlopen vind ik ook zonde. Ik geniet er het meeste van om een doel te hebben met de vrijheid van het pad te kunnen afwijken.
We vertrokken om 5 uur ‘s ochtends in Antwerpen waardoor we al rond 9 uur onze tiny luggage (zoals de hotelreceptionist wel twee keer vol verbazing zei) konden droppen in Hotel AMI. Klaar om op pad te gaan.
Zwanensteeg
Als eerste wandelden we naar Parc André-Citroën. Een park dat werd aangelegd op de voormalige Citroënfabriek. Ik had er nog niet van gehoord, maar in dit park vind je de Ballon de Paris. Een grote luchtballon die je 150 meter hoog brengt en vanwaar je wellicht een geweldig uitzicht hebt over Parijs. Helaas is het een zeer weerafhankelijke activiteit en was er te veel wind tijdens ons bezoek aan Parijs.
Wij bleven dus met onze voeten op de grond en trokken verder richting Allée des Cygnes. Deze zwanensteeg werd rond 1825 aangelegd om de toen nog houten Pont de Grenelle te beschermen tegen de stroming van de Seine, en loopt helemaal tot de Pont de Bir-Hakeim.
Zo'n 850 meter lang loop je tussen bomen met zicht op de Eiffeltoren. Het is echt de perfecte plek om te vertoeven bij heet weer.
Onderweg naar Parc Georges-Brassens kwamen we een typisch Parijs cafeetje tegen. Die met die typische ronde marmeren tafeltjes en waarvan je er dertien in een dozijn hebt in Parijs.
Exact waar ik naar op zoek was! Daar zaten we. Gezellig naast elkaar, zoals de oude mensen die we zijn (and I love it!), het leven dat zich afspeelde op het kruispunt voor ons in de gaten houdend. We zaten daar zo zalig in de zon dat we er uiteindelijk ook lunchten en drie uur bleven hangen.
Klein gelukske, echt waar.
Het was al late namiddag toen we uiteindelijk arriveerden in Parc Georges-Brassens. Het ideale moment om ons neer te vlijen in het gras en verder te genieten van het zalige weer. Er heerste een gezellige drukte in het park en je kon aan alles merken dat we ons tussen de locals bevonden.
Het viel me ook op hoe groot het contrast met onze reis naar New York was. Niet alleen qua weer, maar qua mentaliteit. In New York had ik constant een gejaagd gevoel door de drukte en snelheid waarmee de New Yorkers het straatbeeld vulden. Hier ervoer ik een gevoel van rust en tijd, terwijl je je toch in een wereldstad bevindt.
Slow smoked barbecue
Ik leerde in het verleden om op voorhand geen restaurants te reserveren omdat ik dan gegarandeerd iets gezelliger tegenkom waar ik liever had gegeten. Blij dat ik ook deze keer voor deze aanpak ging, want vlakbij ons hotel was er een pleintje met prachtige platanen en enkele gezellige terrasjes. En MELT.
Wouter had het al van ver gespot. Slow smoked barbecue. Niet de Franse keuken waarvoor we initieel wilden gaan, maar wat een ontdekking!
Het concept is een mix tussen een fastfoodketen en restaurant; je bestelt je eten aan de toog, de bediening en extra bestellingen gebeuren wel aan tafel. Het eten wordt heel eenvoudig op een leuke tray geserveerd. En wat een smaakexplosie!
MELT is geen keten, hoewel ze intussen wel drie vestigingen in Parijs hebben. Wie weet is dit de volgende McDonald's. Die zijn ook ooit met één restaurant begonnen, hé.
La petite ceinture de Paris
Op dag twee wilde ik heel graag wandelen op La Petite Ceinture. Deze 32,5 km lange spoorlijn loopt rondom Parijs en is al verschillende jaren buiten gebruik.
Het werd in 1852 opgericht om Parijse stations met elkaar te verbinden. Oorspronkelijk was het ontworpen voor de doorgang van goederentreinen, hoewel er tussen 1862 en 1934 ook veel passagiersverkeer was. Tegenwoordig zijn er verschillende delen van La Petite Ceinture toegankelijk voor wandelaars. Zo ook in het 15de arrondissement waar wij verbleven.
Je kan daar zo'n 1,3 kilometer over de oude spoorweg wandelen. Onderweg kan je halt houden bij VOIE 15 en vanop hun terras naar de vele lopers kijken. Zalig, toch!
Ik vind zoiets als La Petit Ceinture geweldig. Het is ook de reden waarom ik graag met de trein door Brussel rijd; in plaats van de voorgevels krijg je een blik achter de schermen.
Na La Petite Ceinture wandelden we opnieuw langs de Seine naar Pont de Bir-Hakeim. Ik wilde graag van hieruit metro 6 nemen omdat die over de Seine rijdt en ons rechtstreeks naar de volgende bestemming kon brengen. De zondagmarkt onder metrostation La Motte-Picquet Grenelle.
“Haal het allerbeste uit elk moment, en je zal nooit spijt hebben van het verleden.”
Niets zo gezellig als picknicken in het park bij mooi weer. We deden onze aankopen voor de lunch op de markt en trokken naar de laatste bestemming van het weekend; Jardin Atlantique.
Dit park is gelegen op het dak van Gare Montparnasse. Persoonlijk vond ik dit het minst mooie park dat we bezochten, maar het weer en de sfeer zat goed.
Ik heb echt genoten van die 36 uur in Parijs én ik heb Wouter kunnen overtuigen dat Parijs mooi kan zijn. Wat betekent dat we zeker nog teruggaan om een ander arrondissement van Parijs te ontdekken.
Ik had trouwens het boek 'Een Zomer in Parijs' van Sarah Morgan meegenomen. Het boek op zich is geen hoogstaande literatuur, hoewel er wel een quote in staat die me is bijgebleven.
"Haal het allerbeste uit elk moment, en je zal nooit spijt hebben van het verleden."
Mijn top 5 van het 15de
Pont de Bir-Hakeim, inclusief metro 6
MELT Slow Smoked Barbecue restaurant
Parc Georges-Brassens
Allée des Cygnes
La Petite Ceinture de Paris
