Roadtrip naar het noorden (part 1)

Eindelijk! Eindelijk mochten we de campervan gaan ophalen voor onze roadtrip naar Denemarken en Noorwegen. Die stond initieel gepland in 2020, maar je weet wel, corona en al. Gelukkig is uitstel geen afstel en vrijdagnamiddag stonden we vrolijk te wezen bij Vanomobil, want eindelijk!

De week die eraan voorafging was behoorlijk hectisch: te veel avondactiviteiten gepland, Bea (auto) die tijdens onze vakantie bij mijn ouders zou logeren, een trouwkleed dat ik veel te laat had besteld en toch nog korter gemaakt moest worden, de ferries die we nog moesten boeken om zeker tijdig op het eiland te geraken waar we zouden trouwen (ah ja, de roadtrip is tot stand gekomen omdat we in Denemarken zouden trouwen. Daar vertel ik later meer over).

Elke normale mens zou na het ophalen van de campervan beginnen inladen voor vertrek. Laat ons stellen dat wij niet ‘elke normale mens’ zijn. In plaats van in te pakken, gingen we op restaurant. 

Ik kan gewoon niet inpakken zonder tijdsdruk. Het gevolg is dat ik wel vaker iets durf te vergeten. Zo ging ik ooit enkele dagen naar mijn ouders die op vakantie waren in Zuid-Frankrijk en het eerste wat we konden doen toen ze me kwamen oppikken aan de luchthaven was naar de winkel gaan voor ondergoed, want dat had ik dus niet mee.

Het voordeel is wel dat ik snel kan inpakken. Op amper een uur was de campervan gevuld en klaar voor vertrek. Gelukkig had ik de reflex om te checken of we alles voor de trouw meehadden, want in plaats van mijn trouwkleed had ik een vest van Wouter ingeladen. Het zou een mooi zicht geweest zijn, daar in Denemarken.

Zaterdag en klaar voor vertrek. Van Wim Lybaert (De Columbus) leerde ik dat de reis begint zodra je vertrekt, dus voorzag ik ruim de tijd om in Fynshav te geraken, waar we op zondag de ferry naar Søby zouden nemen. 

Omdat we alle tijd van de wereld hadden, stopten we zeker om de twee uur op een parking voor een pauze. Het doel was om voorbij Hamburg te geraken, waar we zouden overnachten bij Camperplatz Roland.

Een ideale camping voor wanneer je op doortocht bent. Er valt niet veel te beleven in de buurt, maar Roland himself is de overnachting waard. Een Duitser van 81 jaar die geen Engels spreekt, of in ieder geval de moeite niet wil doen. Hij is het duidelijk gewoon om Nederlandstalige kampeerders over de vloer te krijgen, want we mogen gewoon in het Nederlands spreken en hij antwoordt in het Duits. Het lijkt alsof hij van zijn achtertuin een camping heeft gemaakt en hij rijdt de ganse dag rond op zijn fiets om babbeltjes met mensen te slaan.

We ruilden de tropische temperaturen in België in voor 14 graden en regen. Ook zondag was een druilige dag, waardoor we ons rechtstreeks naar Fynshav begaven en wachtten op de ferry. 

Niet veel later zetten we voet aan wal in Søby. Nog steeds somber regenweer, maar we hadden wel ons eerste doel bereikt! Om te kunnen trouwen in Ærøskøbing moesten we ons ten laatste 24 uur op voorhand melden bij het plaatselijk gemeentehuis. Op maandag dus.

Het zekere voor het onzekere nemende, arriveerden we nog een dag eerder. Wat zeggen ze alweer over zelfkennis?

Onderweg naar Marstal ruilden we de regen voor zonneschijn. Later kwamen we te weten dat Ærø zijn eigen microklimaat heeft. We reden rechtstreeks naar de camping aangezien je in Denemarken niet mag wildkamperen. Daar stonden we voor een gesloten deur. Welke camping sluit nu op zondag? In mijn hoofd is een camping 7/7 open, toch zeker tijdens de zomermaanden.

Een vriendelijke Deense dame belde de eigenaar op en zo kregen we toch nog een camperplaats toegewezen. Afrekenen kon de dag nadien wel.

Maandag hadden we wat praktische zaken af te handelen voor de trouw. Terwijl we met Louise naar het strand en gemeentehuis reden, kregen we er een gratis sightseeing tour van Ærøskøbing bij. Wanneer ik er mij bij het instappen van de wagen over verbaasde dat de deuren niet op slot waren, liet ze me lachend zien dat zelfs de autosleutels in de wagen lagen. Criminaliteit kennen ze daar op het eiland niet en politie is er niet aanwezig. “Als ze iets stelen, moet je gewoon gaan wachten bij de ferry. Dat is toch de enige manier om hier weg te geraken.”, voegde ze er nog aan toe.

De volgende twee nachten logeerden we in Elly’s House. Het kan je niet verbazen dat ook daar de deur niet op slot was. Eerst deed ik vrolijk mee. Tot ik me bedacht dat heel ons hebben en houden daar binnen lag. Toch maar de deur netjes op slot gedaan wanneer we op pad gingen. Pas op, ik zou eraan kunnen wennen. Maar zo’n dingen hebben tijd nodig.

Dankzij Louise haar tips spendeerden we de rest van de dag in een cafeetje met lekkere rosé, struinden we door Ærøskøbing en aten we ’s avonds bij de lokale Italiaan.

De volgende dag stond volledig in teken van onze trouw. Ook al dacht ik initieel dat dat zo’n twee uur in beslag zou nemen. Silly me. Onze trouw verdient een episode op zich, dus nog even wachten op dat verslag.

Ik kan wel met trots zeggen dat ik die dag de laatste run, effectief 5 kilometer lopen, van ‘Start to run’ liep.

Ik stond - en sta nog steeds - versteld van de schoonheid van Ærø en liet Wouter beloven dat we daar ooit eens een jaar gaan wonen. Kwestie van alle seizoenen te kunnen meemaken.

Maar voor nu was het tijd om Ærø te verlaten en de oversteek naar Noorwegen te maken. We namen de ferry van Ærøskøbing naar Svendborg, reden 361 kilometer naar Hirtshals, om daar opnieuw aan boord te stappen van een ferry naar Kristiansand in Noorwegen.

Ik schrijf wel ferry, maar voor mij had dat ding eerder iets weg van een cruiseschip. Nog nooit in mijn leven zat ik op zo’n groot schip. De MS Superspeed 1 is 211 meter lang en kan meer dan 750 wagens vervoeren. Er zijn 10 (!!) verdiepen, meerdere restaurants en zelfs enkele winkels. 

Valt het op dat ik onder de indruk was?

Iets na middernacht waren we in Noorwegen. Het punt van waar we niets meer gepland hadden. Wildkamperen is toegelaten in Noorwegen en niets staat ons in de weg to go with the flow.

Na een korte bevraging van de douane mochten we onze reis verderzetten en zochten we een slaapplek in de buurt. Ze zijn in Noorwegen best wel streng wat betreft het invoeren van eten en drinken. Zo mag je bijvoorbeeld helemaal geen aardappelen meenemen (nog altijd niet gevonden waarom, dus als iemand het weet?!) en een beperkte hoeveelheid alcohol. Alles met een alcoholpercentage boven de 5% wordt hier trouwens aanschouwd als zware drank.

Voor de mensen die zoals ik zijn en zichzelf nu afvragen hoeveel alcoholpercentage er in een pintje zit: Stella Artois heeft een alcoholpercentage van 5,2% in België.

Tot hiertoe voorspelden ze elke dag regen, hoewel we daar niet veel van merkten. Het was prachtig weer. Op donderdag belandden we in Risør. Een kleine badplaats vol met witgeschilderde houten huisjes. Het was daar zalig vertoeven en even waande ik me eerder op een tropisch eiland dan in Noorwegen.

Niet veel later trokken we naar het noordelijkste punt van ons avontuur in Noorwegen.

On a different note

Eén van de key ingredients voor een geslaagde roadtrip is muziek. Geen Spotify, maar de goede oude FM radio. Ik vind het zalig om muziek te ontdekken via de lokale radiozenders. Ik eindig deze post dan ook met een liedje dat ze grijsdraaiden in Denemarken en ik luidkeels meezong in de campervan.

Alle liedjes van onze roadtrip kan je terugvinden op de 2022 Holiyay playlist.